wtorek, 30 września 2014

Rafal Sarnecki – Cat's Dream (2014)

Rafał Sarnecki 

Rafał Sarnecki - guitar
Lucas Pino - tenor saxophone, bass clarinet, flute
Bogna Kicińska - voice
Glenn Zaleski - piano
Rick Rosato - bass
Colin Stranahan - drums

Cat's Dream


BJU 045

By Adam Baruch

This is the third album by the Polish Jazz guitarist / composer Rafal Sarnecki, who currently lives in NY. It presents eight original compositions, all by Sarnecki, which are performed by a sextet led by him, which also includes vocalist Bogna Kicinska, saxophonist Lucas Pino, pianist Glenn Zaleski, bassist Rick Rosato and drummer Colin Stranahan. One of the tunes uses lyrics by the great Chilean poet Pablo Neruda.

The music is a beautiful blend of many influences, based on the Jazz tradition but incorporating various other influences, like World Music, Fusion, Progressive Rock and Contemporary Classical, creating a unique universe of sound. The compositions are very diverse and present a wide vista of Sarnecki's inventions; also distinctly melodic, they are quite complex with frequent tempi changes and intertwined melodic themes, which keep developing, often unexpectedly. In fact this music requires quite an attentive listening in order to be properly comprehended. It is truly refreshing to hear such ambitious music being made today.

The individual performances are all excellent and the album is above all an ensemble effort. But the talents of all the players are plainly exposed. Kicinska sings wordless vocalese (except for one case), using her voice as an instrument, which blends well with other instruments in the ensemble. Her presence is a stimulating factor, which adds to the overall success of this album. Pino plays some excellent solos throughout, which are fluent and expressive. Zaleski and the rhythm section keep the music moving ahead smoothly and elegantly, exactly as needed, obviously keeping their ears open and handling the tricky parts with ease and elegance. I'd love to hear them in a piano trio format. And of course Sarnecki and his guitar are, as always, the cherry on the cake. I've always liked his tone and phrasing, but his playing on this album is definitely stronger than ever.

Overall this is an ambitious effort, splendidly performed and beautifully recorded, adding up to an album of true artistic value, so rare these days. Sarnecki shows a distinctive process of growing up and developing his talents, one of which is surrounding himself with great musicians. This is definitely one of the most interesting recordings released so far in 2014 and I hope it will be received open-mindedly both by the audiences and the critics, which for projects like these is, sadly, far from being self-understandable. This is the kind of aesthetic approach I'd personally love to hear in many other recordings, especially those originating in the US, but in the case of Sarnecki he simply managed to maintain his European qualities unblemished. Brilliant stuff!

poniedziałek, 29 września 2014

9 Krakowska Jesień Jazzowa - Program


Program Krakowskiej Jesieni Jazzowej już po raz dziewiąty zapewni miłośnikom muzyki improwizowanej całą serię niezapomnianych koncertów, warsztatów i innych wydarzeń okołomuzycznych. Większość zaplanowanych koncertów to polskie premiery nowych projektów uznanych gwiazd światowej muzyki improwizowanej.

THE EX & BRASS UNBOUND - Plac Nowy
Andy Moor – guitar, baritone guitar (NL)
Terrie Hessels – guitar, baritone guitar (NL)
Arnold de Boer – vocals, guitar, sampler (NL)
Katherina Bornefeld – drums, vocals (NL)
Mats Gustafsson – baritone sax (S)
Ken Vandermark – tenor + baritone sax, clarinet (USA)
Wolter Wierbos – trombone (NL)
Roy Paci – trumpet (IT)
Termin: 28 września, g. 20.00
Wstęp wolny

CACTUS TRUCK - Alchemia
John Dikeman – saxes (NL)
Jasper Stadhouders – guitar, bass (NL)
Onno Govaert – drums (NL)
Termin: 29 września, g.20.00
Bilety: 30/40 zł

PAT THOMAS/ADAM PULTZ MELBYE/PETER OLE JORGENSEN - Alchemia
Pat Thomas – piano, electronics (GB)
Adam Pultz Melbye – bass (DK)
Peter Ole Jørgensen – drums (DK)
Termin: 30 września, g. 20.00
Bilety: 30/40 zł

JOËLLE LÉANDRE SOLO - Alchemia 
Joëlle Léandre – bass (F)
Termin: 5 października, g. 20.00
Bilety: 30/40 zł

AB BAARS/ZLATKO KAUČIČ DUO - Alchemia
Ab Baars – saxes, clarinet
Zlatko Kaučič – drums, percussion
Termin: 12 października, g. 20.00
Bilety: 30/40 zł

THE THING + DKV - Manggha
Mats Gustafsson – saxes (S)
Paal Nilssen-Love – drums (N)
Ingebrigt Haker-Flaten – bass (S/USA)
Ken Vandermark – saxes, clarinets (USA)
Kent Kessler – bass (USA)
Hamid Drake – drums (USA)
Termin: 1 listopada 2014, g. 20.00
Bilety: 60/80zł

PERCH HEN BROCK & RAIN - Alchemia
Ab Baars (NL) – tenor, cl, shakuhachi
Ig Henneman (NL) – viola
Ingrid Laubrock (D/USA) – tenor sax
Tom Rainey (USA) – drums
Termin: 12 listopada, g.20.00
Bilety: 30/40 zł

PETER BRÖTZMANN/STEVE NOBLE/JASON ADASIEWICZ TRIO - Alchemia 
Peter Brötzmann – saxes (D)
Jason Adasiewicz (USA) – vibes 
Steve Noble – drums (GB)
Termin: 13 listopada, g. 20.00
Bilety: 30/40 zł 

KAZE -Alchemia
Satoko Fujii (JP) – piano
Natsuki Tamura (JP) – trumpet
Christian Pruvost (F) – trumpet
Peter Orins (F) – drums
Termin: 15 listopada, g. 20.00
Bilety: 30/40 zł

Polska Scena Improwizowana - Alchemia
DOMINIK STRYCHARSKI / KSAWERY WÓJCIŃSKI / PAWEŁ SZPURA
Dominik Strycharski – flutes, electronic
Ksawery Wójciński – bass
Paweł Szpura – drums
Termin: 17 listopada, g. 20.00
Bilety: 30/40 zł

MATEUSZ GAWĘDA / SŁAWOMIR PEZDA DUO 
Mateusz Gawęda – piano
Sławomir Pezda – tenor sax
Termin: 18 listopada, godz. 19.00
Bilety: w ramach BLUE SHROUD BAND – small formations z 18.11

BLUE SHROUD BAND – small formations godz. 20:00 - Alchemia
Set 1:
Peter Evans solo
Peter Evans / Barry Guy duo
Ben Dwyer solo
Julius Gabriel / Barry Guy / Ramón Lopez trio

Set 2:
Peter Evans / Torben Snekkestad duo
Savina Yannatou / Barry Guy duo

Set 3:
Per Texas Johansson / Michael Niesemann duo
Michel Godard / Fanny Paccoud / Lucas Niggli trio
Agusti Fernandez solo

Termin: 18 listopada, godz. 20.00
Bilety: 30/40 zł

Polska Scena Improwizowana godzina 19:00 - Alchemia
OLBRZYM I KURDUPEL
Tomasz Gadecki – tenor sax
Marcin Brożek – bass guitar
Termin 19 listopada godz. 19.00

BLUE SHROUD BAND – small formations godz. 20:00 - Alchemia
Set 1:
Maya Homburger / Barry Guy / Lucas Niggli trio
Savina Yannatou / Fanny Paccoud duo
Savina Yannatou / Fanny Paccoud / Per Texas Johansson trio

Set 2:
Torben Snekkestad / Barry Guy duo
Ben Dwyer solo
Peter Evans / Agusti Fernandez / Lucas Niggli / Ramon Lopez quartet

Set 3:
Michael Niesemann / Maya Homburger duo
Michael Niesemann / Maya Homburger / Michel Godard trio
Torben Snekkestad / Julius Gabriel / Michel Godard / Per Texas Johansson quartet

Termin 19 listopada godz. 20.00
Bilety: 30/40 zł

BLUE SHROUD BAND – small formations, godz. 20:00 - Alchemia
Set 1:
Barry Guy / Michael Niesemann duo
Ben Dwyer solo
Peter Evans / Ben Dwyer / Agusti Fernandez trio

Set 2:
Torben Snekkestad / Fanny Paccoud / Lucas Niggli trio
Torben Snekkestad / Fanny Paccoud / Lucas Niggli / Barry Guy quartet
Torben Snekkestad / Fanny Paccoud / Lucas Niggli / Barry Guy / Julius Gabriel quintet
Michel Godard / Per Texas Johansson duo

Set 3:
Agusti Fernandez / Barry Guy / Ramon Lopez / Savina Yannatou / Peter Evans
Ad hoc formations

Termin: 20 listopada, g. 20.00
Bilety: 30/40 zł

BARRY GUY BLUE SHROUD BAND – Finał 21.11. Akademia Muzyczna
Savina Yannatou – voice (GR)
Michel Godard – tuba and serpent (FR)
Ben Dwyer – guitar (IR)
Agusti Fernandez – piano (ESP)
Torben Snekkestad – soprano/tenor saxes (NOR)
Michael Niesemann – alto sax/oboe (D)
Per Texas Johansson – tenor/clarinet saxes (S)
Peter Evans – trumpet (USA)
Julius Gabriel – baritone/soprano saxes (D)
Maya Homburger – violin (CH)
Fanny Paccoud – viola (FR)
Lucas Niggli – percussion (CH)
Ramon Lopez – percussion (FR)
Barry Guy – bass (CH)

Termin: 21 listopada 2014, g. 20.00 koncert finałowy, Akademia Muzyczna 
Bilety: 60/80 zł

BARRY GUY/KEN VANDERMARK DUO - Alchemia
Barry Guy – bass
Ken Vandermark – reeds
Termin: 22 listopada, g. 20.00
Bilety: 30/40 zł 

WACŁAW ZIMPEL/MICHIYO YAGI/TAMAYA HONDA - Alchemia 
23 listopada, g. 20.00
Wacław Zimpel – clarinet
Michiyo Yagi – voice, koto
Tamaya Honda – drums, percussion
Bilety: 30/40 zł

Karnet 260 zł – wszystkie koncerty festiwalu oprócz:
PAT THOMAS / ADAM PULTZ MELBYE / PETER OLE JØRGENSEN,
KAZE,
PERCH HEN BROCK & RAIN,
Wacław Zimpel/Michiyo Yagi/Tamaya Honda

Barry Guy karnet 150 zł (18-22 listopada) – obejmuje koncert Barry Guy & Ken Vandermark DUO

niedziela, 28 września 2014

Piotr Lemańczyk Quartet North - Baltic Dance (2014)

Piotr Lemańczyk Quartet North

Emil Miszk - trumpet, fluegelhorn
Szymon Łukowski - tenor & soprano saxophones, bass clarinet
Piotr Lemańczyk - double bass
Sławomir Koryzno - drums
feat. Neo Quartet

Baltic Dance


SOLITON 387

By Adam Baruch

Polish bassist / composer Piotr Lemańczyk keeps producing beautiful music with a staggering regularity, albeit constantly changing the lineups, the musicians and the instrumentation. This project finds him in a pianoless quartet with trumpeter Emil Miszk, saxophonist Szymon Łukowski and drummer Sławomir Koryzno. The album presents nine original compositions, all by Lemańczyk, three of which feature a string quartet accompanying the Jazz quartet. As the album's title suggests, Łukowski is a proud representative of the Polish Jazz scene active on the shore of the Baltic Sea, mostly around Gdansk, as are all three of his partners in this project. Over the years the Baltic scene produced some of the finest Polish Jazz achievements.

In my review of the previous album by Lemańczyk, called "Amhran", I mentioned that the music sounded American, i.e. different from the typical Polish Jazz, which has rather strong identity easily recognizable by a trained ear. This time the music again sounds atypical as far as Polish Jazz is concerned, and sounds pretty much like Scandinavian Jazz, which after all is created around the Baltic Sea as well. Of course these regional similarities are not meant to suggest a lack of originality, au contraire, Lemańczyk creates completely original music, and it is only the overall atmosphere that suggests a mindset typical to Jazz produced outside of Poland.

All these superb compositions are a wonderful vehicle for the players to show their abilities. Szymon Łukowski is the biggest surprise here, as his playing on other Polish Jazz recordings, including his debut eponymous album, was rather restrained and unremarkable, and here he sounds like a complete different person, with highly expressive and emotional solos and a beautiful affinity towards the music, including his excellent bass clarinet parts. Emil Miszk justified the position as one of the upcoming Polish Jazz trumpeters (although the competition in that department is unbelievably tough) and blows some truly impressive licks. Sławomir Koryzno stays mostly in the background, but keeps the music flowing steadily, with grace, with an occasional solo spot, which he manages quite well. Of course Lemańczyk is a power of Nature and his virtuosi bass lines are not only the backbone of this music but also its soul and intrinsic power.

This is modern Jazz at its best, with great tunes wonderfully performed by gifted musicians, who have no reason to feel any less worthy than their counterparts anywhere else in the world. This is elegant, intelligent music, which flows slowly, but reaches the deepest corners of the listener's soul. It’s a privilege to be able to enjoy this music, which deserves to be discovered and championed as much as any true piece of Art. Well done indeed!

sobota, 27 września 2014

Może jakiegoś nie Możdżera?

"Może Możdżera z Danielssonem i Fresco?" - żona spojrzała na mnie błagalnym wzrokiem. "Jest super..." - odpowiedziałem przerażony - "ale nie przejadł Ci się już trochę? Gramy go za każdym razem?". "Wiem" - spuściła oczy pełna poczucia winy - "ale co możesz innego zaproponować? Przecież wiesz...". No właśnie! Wiem! Wiem aż za dobrze!

W końcu jesteśmy już razem ponad 20 lat. I ta sytuacja powtarza się po raz enty. Przychodzi weekend i odwiedzają nas znajomi. Jej znajomi. To znaczy, że niekoniecznie wiedzą, że "jazz" to nie nazwa małego miejskiego autka Hondy, tylko gatunek muzyczny zawierający w sobie ocean różnorodności, w którym można się zanurzyć i znajdować nowe rzeczy niemal bez końca. "Tak, tak kochanie - reaguje na to moja małżonka - ja to rozumiem, ale oni...". Oni są wstanie znieść tylko Możdżera. Możdżer swoimi grającymi w berka na klawiaturze fortepianu paluszkami jest dla pokolenia nowych inżynierów Mamoniów jedynym przejawem jazzowej "awangardy", na jaki są w stanie dać się namówić.

Nie, nie, to nie wina Możdżera. Ja na jego płyty czekam równie niecierpliwie jak Wy. Zatem sugerujecie, że to wina słuchaczy. Czy ja wiem? To zbyt łatwy wniosek, aby mnie zadowolił. Słuchacz ma prawo po prostu być sobą i obrażanie się na niego nie ma zbytniego sensu. A może to wina samych muzyków? Ohoho, już słyszę jakie podnosi się larum! Iluż nowych osobistych wrogów dodam sobie takim stwierdzeniem, jakbym cierpiał na ich niedobór już w obecnej chwili!

A jednak posłuchajcie: zdumiewająco niewielu z nich, w tym szczególnie o jazzowych inklinacjach, ma ochotę tworzyć jazz bardziej przystępny, który mógłby być atrakcyjny dla publiczności nie na jazzie wychowanej i na Warszawskiej Jesieni, lecz na popie, reggae, rocku czy muzyce filmowej. Dla tych ludzi Thelonious Monk kojarzy się z detektywem z serialu, Louis Armstrong to chyba facet, który pierwszy wylądował na księżycu, a Miles Davis, no tak, tego "dobrze" znają, bo to facet grający na trąbce, który miał nagrać album z Prince'em, ale nie nagrał i... pozostał nieznany... nieznany szerszej publiczności... Miles, a nie Prince...

"Nie masz racji" - oznajmił na to Michał Przerwa-Tetmajer, z którym umówiłem się w "Regeneracji" położonej tuż obok parku Morskie Oko i siedziby bliskiego mojemu sercu Radiajazz. Oprócz Możdżera jest ktoś taki jak na przykład Wojtek Mazolewski. Z tego co wiem pracuje nad nowym albumem "Polka", który zamierza nagrać ze swoim kwintetem, ale ja tęsknię za innym jego projektem, czyli Pink Freud, o którym jednak jakby ostatnio przycichło.


Poza tym niedawno, po wielu latach przerwy, płytę wydał kultowy duet Skalpel, którego miksy wiele lat temu zapoczątkowały modę na polski jazz wśród luminarzy sceny muzyki klubowej.


"Ale mnie brakuje takich projektów jak choćby niezapomniany Robotobibok?" - broniłem się. "Cóż - odparł Michał - przecież Kuba Suchar i Artur Majewski z tego składu stworzyli doskonały Mikrokolekyw, a ich ostatnia płyta "Absent Minded" zadowolić może najwybredniejsze gusta". 


"Jest jeszcze Contemporary Noise Sextet" - dodał Michał - "wiesz może co u nich słychać?". "Ano po ostatnim ich albumie "Ghostwriter's Joke" bracia Kapsowie poszli trochę w różnych kierunkach. Kuba - wyobraź sobie! - zamierza nagrać swoje kompozycje klasyczne, a Bartek stworzył Helatone Trio Z Gadeckim i Kolarczykiem". "Zatem to koniec Contemporary?" - zasępił się Michał. "Kto wie - odparłem - ale sam widzisz jak takich projektów jest w sumie niewiele".


"Jest jeszcze jeden" - on na to, sięgnął za pazuchę i wręczył mi swoją najnowszą płytę "JAZZPO!" nagraną wraz z Jazzpospolitą. I bardzo mnie tym ucieszył! Zatem powiedziałem: "Posłuchaj tego kochanie", a ona wydała okrzyk zadowolenia i stwierdziła: "Nada się!". Gdy przyszedł czas kolacji nasi inżynierostwo Nowi Mamoniowie zdziwili się bardzo, że Możdżer gra też na gitarze. A kiedy sprostosowałem, że to Przerwa-Tetmajer odparli, że owszem uczyli się o nim w szkole, nie wiedzieli tylko, że ciągle tworzy... mimo podeszłego wieku.


Autorem felietonu jest jak zwykle Maciej Nowotny vel Jaś Konsola vel Rzeźnik Mainstreamu.

* Za inspirację dziękuję nieocenionemu Tomkowi Łuczakowi!

piątek, 26 września 2014

Duke Ellington/Benny Goodman – Polish Radio Jazz Archives Vol.17 (2014)

Duke Ellington Orchestra
Benny Goodman ensembles

POLSKIE RADIO 1667









By Adam Baruch

This is the seventeenth installment in the new series of releases initiated by the Polish Radio, which presents archive Jazz recordings. Radio recordings are always a fabulous source of remarkable material, and as far as Polish Jazz history is concerned, the Polish Radio, which was a state monopoly for 45 years, recorded over time a plethora of invaluable material, which apart from the albums released by the Polskie Nagrania record company (also a state monopoly), is the only available additional source of Polish Jazz recordings. For many years Polish Radio recorded concerts presented during Poland's most important Jazz venues, including the annual Jazz Jamboree Festival and many other festivals as well.

This album presents music recorded by the Duke Ellington Orchestra and several different ensembles and orchestra led by Benny Goodman, recorded in the 1930s and 1940s and released on various labels (HMV, Columbia, Capitol and RCA) on 78 RPM shellac discs, which are part of the Polish Radio archives. The music was remastered from these original discs by Anna Rutkowska.

I must admit that I find this release quite surprising and consider its place in this series as purely accidental, as none of these recordings present music recorded in Poland by the Polish Radio nor does it feature any Polish Jazz musicians, and as such defies the purpose of the so far excellent effort to make this series special. The fact that these shellacs are part of the Polish Radio archive is definitely not a good enough reason for being included in this series. And additionally of course all this material is already available in the US and in Europe, after being remastered by the labels which released this music originally, in my higher quality, often in lavish box sets with extensive historical notes, etc. In short this effort is nothing short of bizarre and a sad waste of resources, especially in view of the fact that many other superb recordings in the Polish Radio vaults are still waiting to be released.

One can only hope that future releases of this series will return to the already established pattern, which served its purpose splendidly.

czwartek, 25 września 2014

Europa Train Score


Europa Train Score
27 września, godz. 19
Pałac Młodzieży w Katowicach

Jazzowa i elektroniczna improwizacja w rytmie stukotu kolejowych kół. Europa Train Score to projekt muzyczno – wizualny awangardowego artysty krakowskiego CZeT-a Minkusa. Od prawie 40 lat bada relacje pomiędzy dźwiękiem a obrazem tworząc projekty muzyczno-medialne, teatr dźwięku, sound-performance czy instalacje audio-wizualne. Współpracował z Agatą Zubel, Tomaszem Stańko czy Michałem Urbaniakiem.

„Europa Train Score” inspirowany jest pulsacją i energią dworców kolejowych oraz dynamiką podróży pociągiem. Materiał wideo, rejestrowany na dworcach kolejowych w całej Europie, jest punktem wyjścia do muzycznej improwizacji, którą wraz z Minkusem (trąbka, instrumenty elektroniczne, sample) na scenie Pałacu Młodzieży poprowadzą znakomici instrumentaliści. 

Artysta zaprosił do projektu Józefa Skrzeka – multiinstrumentalistę, legendę polskiego rocka progresywnego, założyciela Silesian Blues Band (SBB), oraz znakomitych improwizatorów, w tym m.in. Marka Chołoniewskiego, Jana Pilcha, Adama Pierończyka, Marcina Olesia czy Michała Dymnego. 

Bilety w cenie 10 (Karta Seniora) i 15 zł do nabycia w sieci ticketportal.pl (m.in. punkt sprzedaży w Centrum Kultury Katowice) oraz przed wydarzeniem. 

Na koncert zaprasza Instytucja Kultury Katowice – Miasto Ogrodów oraz Krakowskie Biuro Festiwalowe. Projekt powstał dzięki wsparciu Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego.

środa, 24 września 2014

Naxos – The Trip Around The Brain (2014)

Naxos

Milo Kurtis - clarinet
Konstanty Joriadis - keyboards
Apostolis Anthimos - guitar
Rasm Al-Mashan - vocals
Adib Chamun - percussion
Marcin Kajper - saxophones
Marcin Pendowski - bass

The Trip Around The Brain


WARNER MUSIC POLAND 825646292103

By Adam Baruch

This is the debut album by the Polish ensemble Naxos, led by the celebrated musician/personality Milo Kurtis, one of the pioneers of World Music and World-Jazz Fusion in Poland, who was a member of the legendary ensemble Ossian in the 1970s and many other groups over the years. It was delightful to meet Milo in person just a few weeks ago in Warsaw and talk about the old times and the future, which for him is always full of bright things. I remember him taking part in my production of "The Book Of Job" in 1985, under insane circumstances, and his worm personality didn't change one iota over the years, which is truly remarkable

Kurtis is one of several Polish musicians of Greek origin, same as guitarist Apostolis Anthimos of SBB fame, who also participates in this recording. Other members of the ensemble include keyboardist Konstanty Joriadis (also of Greek origin), female vocalist Rasm Al-Mashan (of Yemenite origin), percussionist Adib Chamun, saxophonist Marcin Kajper and bassist Marcin Pendowski. Several guest musicians participate on selected tracks. The album presents thirteen tracks, most of which are credited to Kurtis and Joriadis, either separately or as co-composers.

The music has a distinctive Mediterranean flavor, mixing Greek and Middle Eastern influences, rhythms and melodies into a lively and fascinating amalgam of cultures. On the Polish scene that kind of music is definitely quite unusual and exotic, but where I live this is basically a part of our everyday milieu and this kind of music can be heard all day long on the radio or on stage in music venues, big and small. This kind of synthesis has been the most distinctive characteristic of Israeli music over the last few decades, and it's really heartwarming to hear it happening in Poland as well. Kurtis is doing his pioneering work again, and deserves to be encouraged and praised for it, especially in view of the impressive outcome, not to mention the popularization the idea that diverse cultures can work together for a common goal, as much aesthetic as practical.

This music has no boundaries and should appeal to every open-minded fun loving person on this globe. The streets of Athens, or Beirut or Tel-Aviv swarm with fun loving people and their music reflects their love of life and the ability to live life in full, if only allowed to do so. This album could be a perfect soundtrack of that desire to simply enjoy life. Of course a glass of ouzo, arak or raki (preferably all three) definitely makes listening to this music even more enjoyable. So ευχαριστώ πολύ, my dear friend, I am looking forward to many more such great musical gifts in the future.

poniedziałek, 22 września 2014

Confusion Project – How To Steal A Piano? (2014)

Confusion Project

Michał Ciesielski - piano
Piotr Gierszewski - bass
Adam Golicki - drums

How To Steal A Piano? 

BCD 34




By Adam Baruch

This is the debut album by Polish Jazz trio called Confusion Project, led by pianist / composer Michal Ciesielski with bassist Piotr Gierszewski and drummer Adam Golicki. The album comprises of nine compositions, eight of which are original compositions by Ciesielski and the last one (a bonus track) is a standard.

Gierszewski plays electric bass, so the overall sound of the classic piano trio is somewhat updated here to sound quite Fusion-like at times. The music is a mixture of up tempo numbers and ballads with clear melodic themes stated usually at the onset of each piece, followed by solos, all quite ordinary except for the rhythm section playing much more aggressively and stridently than in a typical Jazz setting. The compositions are all nice, well developed and rounded, creating a pleasant atmosphere easily accessible for mainstream Jazz listeners. The whole thing is perhaps to pretty altogether, lacking an edge that would turn it from pleasant into fascinating, but considering the fact that it is a debut album, these young musicians have done a splendid job herein.

Ciesielski shows off his technique and knowledge of many different stylistic mannerisms, but most of it is derivative and we'll have to wait for his original statement to arrive sometime in the future. The rhythm section is a bit too busy at times, but all in all it does the job of accompanying the piano shoulder to shoulder vigorously. The sound quality of the album is quite excellent, which Hi-Fi enthusiasts will appreciate enormously.

In short this is a nice debut, which is pleasant to listen to and sounds good, a set of qualities that satisfy most contemporary listeners. Hopefully next time these young musicians with try to produce a more profound statement. In the meantime bon chance mes amis!

niedziela, 21 września 2014

Dominik Bukowski - Simple Words (2014)

Dominik Bukowski

Dominik Bukowski - vibraphone, marimba
Sri Hanuraga - piano, electric piano
Piotr Lemańczyk - double bass
Przemyslaw Jarosz - drums, percussion

Simple Words 


SOLITON 354

By Adam Baruch

This is the fourth album as a leader by Polish vibraphonist / composer Dominik Bukowski, one of the most prolific and sought after musicians in his country, with an impressive record both as a leader and a sideman and certainly a great master of the neglected vibraphone. The album presents ten original compositions, all by Bukowski, performed by a quartet which also includes the Indonesian pianist Sri Hanuraga, legendary bassist Piotr Lemanczyk and drummer Przemyslaw Jarosz.

Bukowski consistently produces excellent music showcasing both his talents as an instrumentalist and his abilities as a composer of witty, intelligent and beautifully melodic tunes, and this album is no different in any respect. The music flows seemingly effortlessly from the opening chords till the last note, full of lyrical statements, changing tempi and featuring many breathtaking solo spots. The decision to use the piano, which is a novelty as far as Bukowski's groups are concerned, introduces a much broader harmonic spectrum and a more contemplative mood than his earlier albums, which featured reeds or brass. Of course vibes and piano have to be carefully balanced not to crash with each other, but this quartet manages to overcome this obstacle immaculately.

The individual performances are, as expected, flawless and highly professional. Bukowski's vibes are always right on, preserving the bells of heaven quality, which he manages to maintain for many years. The young and energetic pianist has an excellent technique and does a perfect job both accompanying the vibraphone parts, which is by far nor easy, and shines brightly on his own parts. Lemanczyk is, as always, simply divine, with his strong and precise virtuoso bass lines carrying the music on a magic carpet. Jarosz is always a solid player, keeping time and managing not to become too obtrusive in the delicate balance between the other members of the quartet.

Overall this is another addition to Bukowski's already sizeable and meaningful legacy, which just got expanded by another important jewel. It's good to see that he manages to change and develop without loosing his basic qualities but not resting comfortably in one niche, which vibraphone players unfortunately often do. This is perhaps not revolutionary or highly innovative music, but it is perfect in what it does and should be treated as such. Hopefully we won't have to wait another four years or more for the next project and album. As usual, respect Maestro!

sobota, 20 września 2014

Retro jazz, czyli rzecz o korzeniach

Gdzieś w Biblii, o ile pamiętam na początku Księgi Koheleta, znajdujemy te, mówiąc językiem Homera, "skrzydlate słowa": "Wszystko, co jest nowe, było kiedyś stare, lecz po prostu zostało zapomniane". Ta myśl skłania do pokory, ale może niestety stać się też podstawą do wyciągnięcia błędnych wniosków. Szczególnie dwa z tych wniosków bywają niemądre: pierwszy to taki, że nic nowego nie powstaje, a drugi taki, że te słowa są bez wartości, a zatem tradycja jest nieważna i liczy się tylko to, co nowe. Zwolenników obu tych błędnych punktów widzenia można niestety znaleźć wśród osób zajmujących się jazzem. Że są one błędne najłatwiej będzie mi wykazać koncentrując się zgodnie z wymogami felietonu jako formy, w której się wypowiadam, na śmiesznostkach, nielogicznościach i tzw. "przegięciach".

Moim ulubionym komikiem zawsze był, jest i będzie Buster Keaton. Jego geniusz polegał na tym, że wszystkie głupie i śmieszne rzeczy robił z kamienną miną. Jego współczesną polską mutacją jest Macierewicz. W jazzie też takich trefnisiów nie brakuje. Ich ulubionym tematem jest roztrząsanie dylematu czym jest jazz, a jeszcze chętniej, czy jazz is dead, albo rozprawianie o "czystości" jazzu. Kiedy taki Wynton Marsalis na przykład śmiertelnie poważnie  zarzuca "białym muzykom" (rasizm w drugą stronę jest jak widać politically correct), że ukradli czarnym ich muzykę, a następnie ją zepsuli, po prostu pękam ze śmiechu. Brakuje tylko mgły i Ruskich, bo wizja świata jest podobna: złe siły czyhające na jazz i otoczeni przez wrogów posiadacze jedynej "jazzowej prawdy". Krótko mówiąc sekta.

O ile filozofowanie Marsalisa i jemu podobnych rozśmiesza mnie, o tyle jego granie po prostu pozostawia mnie obojętnym. Podobnie jak Keith Jarrett, nie mogę się przestać dziwić jak to możliwe, cytuję legendę jazzowego fortepianu, że muzyk, który nigdy nie wykroczył poza poziom "utalentowanego absolwenta szkoły muzycznej" jest traktowany jakby był kimś równym Milesowi! Tymczasem wszystkim znany jest epizod z 1986 roku, gdy Miles po prostu wykopał Marsalisa ze sceny. W moim odczuciu nie chciał mieć z nim nic wspólnego, bo przeczuwał, że idee Marsalisów są prawdziwą groźbą dla jazzu. Te idee, to z grubsza uczynienie z jazzu muzyki klasycznej (Czarnych), afirmacja przeszłości, która jest doskonała i porównania z którą wytwory współczesności nie wytrzymują.

Tak właśnie narodził się retro jazz, czyli przemiana jazzu w nową muzykę klasyczną, czynienie na siłę z rzeczy żywej skamieniałości. To tak, jakby latającego jeszcze po polu mamuta ktoś na siłę pchał do wiecznej zmarzliny! Śmiejecie się? Przecież i u nas nie brakuje zwolenników stworzenia Muzeum Jazzu, gdzie jak te mamuty moglibyśmy zapewne oglądać zakonserwowane pianino Komedy czy trąbkę na której Stańko grał w Taj Mahal. Brrr... Jeszcze co prawda nie mówimy, że idziemy na Milesa w wykonaniu Marsalisa, ale de facto już jest tego blisko. Coraz częściej płyty, szczególnie młodych absolwentów akademii muzycznych (nie jest dziwne, że ich półbogiem jest człowiek, który ze szkolnej maniery chce uczynić nową jazzową ewangelię), brzmią jak recitale, tylko zamiast Rachmaninowa, Ravela czy Satie mamy utwory grane a la Evans, Hancock czy Monk. I to jest moim zdaniem przegięcie zasługujące na zdrową dawkę śmiechu z naszej strony. To są naprawdę niezłe jaja!

Nie mniejszym jednak przegięciem jest wiara w to, że - i znów pojawia się to groźne słowo - "prawdziwym" jazzem jest tylko jazz odrzucający bagaż przeszłości i skierowany ku przyszłości. Ów pogląd najczęściej prezentują zwolennicy free jazzu, którym wielki Miles - cytowany już w tym tekście - gardził w co najmniej równym stopniu co marsalistami. Do tych free jazzowców jestem zaliczany i ja sam, choć uważam, że niesłusznie, bo Ci, co mnie znają wiedzą, że najbardziej cenię po prostu dobrą muzykę bez względu na etykietki i na przykład równie się jaram zajebistym rapem, co wyrafinowaną operą. Z drugiej strony nie sposób zaprzeczyć, że właśnie co do losu jaki jest pisany free jazzowi Miles mylił się najbardziej. Uważał go za ślepą uliczkę, a tu okazało się, że w ostatnich dwóch dekadach właśnie free jazz, a nie muza Milesa, najbardziej przyczyniła się do uaktualnienia jazzowego języka.

Muzyka takich wytwórni jak na przykład Cleen Feed, NoBusiness czy nasze (a w zasadzie Marka Winiarskiego) Not Two pokazuje ogromny wpływ, jaki na nową generację muzyków wywarły osiągnięcia jazzowej awangardy końca lat 60-tych (i współczesnej klasyki). Niestety doceniając ten ożywczy nurt we współczesnym jazzie, który określamy etykietami free improv czy avant jazz, musimy szczerze sobie powiedzieć, że pretensje większości muzyków tzw. free jazzowych do świeżości i oryginalności u osłuchanego w jazzie i klasyce człowieka mogą co najwyżej budzić rozbawienie. Free jazzowcy bowiem również naśladują mistrzów przeszłości na potęgę. Każdy lekko ogarnięty muzyk Wam to powie, chyba że należy do jednej albo drugiej sekty, wtedy będzie twierdził z przekonaniem, że tylko jego jazz jest "prawdziwy". 

Te spory są śmieszne, ale są też destrukcyjne. Martwi mnie, że młodzi polscy muzycy mają do przeszłości stosunek nacechowany zbytnim szacunkiem albo brakiem szacunku w ogóle. Możecie zatem spytać: co proponujesz? Otóż jest trzecia droga. Idąc tą drogą nie ma potrzeby ani małpować przeszłości, jak to się dzieje w retro jazzie, ani jej odrzucać, jak to się dzieje w pseudo free jazzie, lecz traktować ją jako nasze korzenie. Korzenie dają nam siłę i to tym większą, im sięgają głębiej. Korzenie jednak są ukryte i nie zastąpią tego, czemu służą, czyli przepięknej  korony drzewa, która winna bujnie się krzewić, a której szata, czyli liście - uwaga! - zmieniają się co roku. Bez tych korzeni drzewo jest słabe i szybko traci swoją moc. Kto ich nie ma, ten rozkwitnie na chwilę, by potem przestać się rozwijać. Nie wierzycie? Popatrzcie, jak skamieniała jest muzyka różnych gwiazd popu czy rocka. Ich korzenie często są bardzo płytkie. A taki Wayne Shorter czy Archie Shepp im są starsi, tym zdają się mieć więcej do powiedzenia. Taka jest siła muzyki, którą kochamy, która stanowi o jej unikalnym charakterze i która odróżnia "prawdziwy" jazz od... o mój Boże, chyba się w tym momencie zagalopowałem!!!

Autor: Maciej Nowotny

czwartek, 18 września 2014

Jachna/Buhl - Atropina (2014)

Jachna/Buhl

Wojciech Jachna - trumpet, fluegelhorn, loops, electronics
Jacek Buhl - drums, percussion

Atropina 

REQUIEM 76/2014





This is the third album by Polish Jazz duo comprising of trumpeter Wojciech Jachna and drummer Jacek Buhl. Although they released in 2013 a digital-only album of archival lo-fi material, called "Tapes" (recorded between 2009 and 2011), which could be theoretically counted as their third release, it was a side-kick project and therefore not a part of the duo's formal discography, in spite of it's high quality musical content. The current album includes nine original compositions, all co-composed by the duo members.

Musically the duo continues the formula they developed earlier, which mixes ambient atmospheric themes with improvisation and Jazzy expressions, creating a fascinating mixture of sounds, which is absolutely their own. This music is quite beyond classification, and fortunately the local Polish scene nurtures such experimentation, which has a solid fan base there, certainly more opened towards unusual music than in other parts of the world.

Jachna is surely one of the most interesting trumpeters arriving on the scene in the last decade or so, with a completely individual sound and phrasing, which I personally find irresistible. It has an edge of suspense and griminess that most straight-forward trumpeters both eschew and find unaesthetic, whereas in reality simply sound marvelous. He also remains a minimalist, playing just the right little notes exactly when they are needed and absolutely nothing more, a quality rarely found among his peers.

Buhl is an ideal partner for Jachna, attentive and supportive, filling the space with a wealth of percussive sounds of all sorts but also often carrying the actual melody line. His subtle playing is a showcase of good taste and elegance, as well as incredible musicality and technique. Together they create music, which in spite of its unfussiness is full of expressiveness and emotion.

As this album clearly shows, the Jachna/Buhl duo managed to create a music microcosm for themselves, which is a considerable achievement for such relatively young musicians playing together for just a few years. I'm looking forward to their endeavor, which apparently is already underway. Well done again gents!

środa, 17 września 2014

9 Krakowska Jesień Jazzowa


Program Krakowskiej Jesieni Jazzowej już po raz dziewiąty zapewni miłośnikom muzyki improwizowanej całą serię niezapomnianych koncertów, warsztatów i innych wydarzeń okołomuzycznych. Większość zaplanowanych koncertów to polskie premiery nowych projektów uznanych gwiazd światowej muzyki improwizowanej. Wśród nich na szczególną uwagę zasługują wieczory The Ex & Brass Unbound z udziałem m.in. Kena VandermarkaMatsa Gustafssona, nowy projekt holenderskiego wirtuoza klarnetu i saksofonu Aba Baarsa, a także jego duet z legendą europejskiej sceny jazzowej Zlatkiem Kaučičem. Polecamy również solowy koncert Joëlle Léandre, czy wreszcie premierowy wspólny koncert niezwykle popularnych zespołów The Thing i DKV.

Pojawi się także dawno niewidziana w Krakowie Satoko Fujii i niezwykle energetyczne holenderskie trio – Cactus Truck. Na festiwalu odbędzie się też światowe prawykonanie utworu „Guernica” Barry’ego Guya w wykonaniu 14 osobowej, specjalnie na tę okazję utworzonej orkiestry pod dyrekcją kompozytora. Ponieważ wcześniejsze projekty Barry’ego Guya, stanowiące swoisty konglomerat muzyki współczesnej i improwizowanej, zostały entuzjastycznie przyjęte przez krytyków i publiczność, sądzić należy, że „Guernica” będzie kolejnym najwyższej klasy wydarzeniem muzycznym festiwalu.

Wielkim zainteresowaniem powinny cieszyć się również koncerty muzyków polskiej sceny alternatywnej, warsztaty improwizacyjne, wystawa fotograficzna i panele dyskusyjne z udziałem wielu uznanych krytyków i dziennikarzy z Europy i USA. Peter Brötzmann – z pewnością najwybitniejszy aktualnie twórca muzyki improwizowanej, który od pół wieku wyznacza i przekracza granice free-jazzu, zaprezentuje jeden ze swych ostatnich zespołów. Obok lidera wystąpią w nim sztandarowy perkusista słynnej brytyjskiej sceny jazzowej Steve Noble oraz, znany z wielu amerykańskich awangardowych grup, chicagowski wibrafonista Jason Adasiewicz. Z całą pewnością będzie to jeden z najjaśniejszych punktów programu tegorocznego festiwalu.

wtorek, 16 września 2014

Infant Joy Quintet - New Ghosts (2014)

Infant Joy Quintet

Ray Dickaty - tenor & soprano saxophones
Jan Małkowski - alto saxophone
Ksawery Wójciński - double bass, pocket trumpet
Michał Kasperek - drums, percussion
Dominik Mokrzewski - drums, percussion
Laura Waniek - chromatic harmonica, whistles, jaw harp

New Ghosts

For Tune 0029

By Mateusz Magierowski

Pisząc o tej płycie po prostu nie sposób pominąć postaci Alberta Aylera, bo przecież pomimo że jego duch unosił się już zapewne nad niejedną sesją nagraniową, znów nie aż tak wiele jest płyt stawiających swym tytułem tak odważne deklaracje wobec dorobku twórcy m.in. legendarnego "Spiritual Unity" jak debiutancki krążek kwintetu Infant Joy. Zespół tworzą czołowi przedstawiciele warszawskiej sceny improwizowanej: Ray Dickaty (saksofon sopranowy i tenorowy), Jan Małkowski (saksofon altowy), Ksawery Wójciński (kontrabas) oraz zasiadający za zestawami perkusyjnymi Dominik Mokrzewski i Michał Kasperek.

"New Ghosts" sugeruje swym tytułem aylerowskie inspiracje, ale jednocześnie - poprzez owo "new"- budzi w słuchaczu nadzieję, że muzyczny język, którym posługują się członkowie kwintetu jest pochodną ich własnej wrażliwości, która na pomieszczonej na krążku muzyce objawia się w rozmaitych formach muzycznego wyrazu, czerpiących z różnych nurtów free. Wrażliwości, która nawet jeszcze bardziej niż widniejącą w nazwie zespołu dziecięcą w swej spontaniczności radością uderzyła mnie dojrzałością - i to nie tylko z powodu wybornego utworu tytułowego, będącego świetną muzyczną ilustracją emocji raczej dość odległych stanowi małoletniej beztroski.

Dojrzałość ta objawia się przede wszystkim w strukturze improwizacyjnego dialogu. Punkt wyjścia w każdym z trzech zapisanych na płycie improwizowanych dialogów sięga gdzie indziej: w "Sounds of the Night Sky" tę funkcję spełnia nieoczywista, ale spójna rozmowa wszystkich instrumentów, "New Ghost" rozpoczyna rzewny zaśpiew dęciaków, zaś "Bell, Book and Candle" niespiesznie rozkręca się eskalacją brzmieniowych eksperymentów. Cel, do którego zmierzają wiedzieni swoistym espirit de corps improwizatorzy jest w każdym przypadku ten sam: subtelnie sączące się źródło zmienia się z biegiem czasu w nieposkromiony żywioł, akustyczne apogeum nie pozwalające na obojętność, i - co w tym wszystkim najistotniejsze - za każdym razem odmalowujące za pomocą różnych (choć tak samo dosadnych) dźwiękowych konstelacji wielorakie odcienie tej samej dojrzałej wrażliwości. Dzięki niej "New Ghosts" to jeszcze jeden dowód na to, że siła współczesnego free wcale nie tkwi w potędze brzmienia, ale w jego różnorodności.

niedziela, 14 września 2014

Festiwal Muzyki Improwizowanej Jazz i Okolice 2014


Festiwal Muzyki Improwizowanej jaZZ i Okolice/jaZZ & Beyond jest bezpośrednią kontynuacją cyklicznej imprezy muzycznej, realizowanej pod tym samym tytułem od 9 lat w Katowicach. Począwszy od 2012 roku jest wydarzeniem odbywającym się w kilku różnych miastach regionu: Chorzowie, Katowicach, Sosnowcu, Bytomiu, Jaworznie i Gliwicach w okresie trzech jesiennych miesięcy: od początku października do połowy grudnia.

Celem festiwalu jest zaprezentowanie melomanom najnowszych obszarów muzycznych poszukiwań w dziedzinie improwizacji, w mniejszym stopniu związanych z tradycyjnym dziedzictwem jazzu, pojmowanym na sposób purystyczny i akademicki, natomiast w znacznie większym stopniu stawiający akcent na aktualności muzyki improwizowanej oraz tworzące go kreatywne artystycznie środowiska w Polsce i na świecie. Prezentowana muzyka to wielowątkowa podróż po świecie różnorodnych kultur i tradycji – swoje inspiracje czerpie zarówno z historii jazzu, muzyki soul, rhythm and bluesa, szerokiego spektrum muzyki etno-folkowej, także pop, rock jak i rozmaitych nurtów muzyki elektronicznej oraz współczesnej kameralistyki.

Wykaz tegorocznych koncertów przedstawia się następująco:

07.10.2014, Katowice, Klub Hipnoza, godz. 20.00
Ralph Alessi Baida Quartet
Ralph Alessi - trąbka
Gary Versace - fortepian
Drew Gress - kontrabas
Nasheet Waits - perkusja

09.11.2014, Jaworzno, Hala widowiskowo-sportowa Miejskiego Centrum Kultury i Sportu
Leszek Możdżer gra muzykę Krzysztofa Komedy, godz. 18.00
Leszek Możdżer - fortepian

21.11.2014, Chorzów, Chorzowskie Centrum Kultury, godz. 19.00
Grażyna Auguścik/Jarosław Bester

Grażyna Auguścik - śpiew
Jarosław Bester - akordeon, klarnet

24.11.2014, Katowice, Klub ProKultura, godz. 20.00
Zimpel/Yagi/Honda

Wacław Zimpel - klarnety
Michiyo Yagi - śpiew, koto
Tamaya Honda - perkusja

29.11.2014, Katowice, Klub ProKultura, godz. 20.00
Jakob Bro/Thomas Morgan/Joey Baron
Jakob Bro – gitara
Thomas Morgan – kontrabas
Joey Baron – perkusja

07.12.2014, Gliwice, Centrum Kultury Jazovia, godz. 19.00
Dominik Wania Trio Ravel

Dominik Wania - fortepian
Max Mucha - kontrabas
Dawid Fortuna - perkusja

Bilety na koncerty są dostępne w sieci poprzez portale:
www.ticketpro.pl
www.ticketportal.pl
oraz w punkcie sprzedaży Ticketportal w siedzibie Centrum Kultury Katowice, przy pl. Sejmu Śląskiego 2. Punkt czynny: poniedziałek - piątek w godz. 9.00 - 17.00

Rezerwacje:
Telefon: 32 609 03 21

sobota, 13 września 2014

Ahmad Wierba i prztyczek w nos Jazz Forum !!!

Michał Wierba Doppelganger Project

Michał Wierba - piano, Fender Rhodes
Kuba Dworak - double bass
Łukasz Kurzydło - percussion
Arek Skolik - drums
Patrycja Zarychta - vocal (1,4,9)

Orange Sky 


Text by Maciej Nowotny


Pod koniec sierpnia miałem przyjemność być zaproszonym na imprezkę zorganizowaną ot tak bez okazji przez miesięcznik JazzPress. Pod wprawną ręką najpierw Ryśka Skrzypca, a następnie Rocha Sicińskiego, to pismo uzupełniło na naszym rynku lukę, której od dawna nie jest jakoś w stanie wypełnić szacowne Jazz Forum. Mianowicie ogarniania wszystkiego co nowe w naszym i światowym jazzie, bez nadmiernej uwagi poświęcanej rocznicom, zgonom i tym, z kim grał Naczelny 150 lat temu na koncercie w Pcimiu Górnym (a może Dolnym, kogóż to obchodzi).

Ale nie o tym miałem pisać. Na rzeczonej imprezie mogłem zostać tylko chwilę, czego bardzo żałuję, bo występowali - wyobraźcie tylko sobie! - Karolak z Jonkiszem, Monika Borzym, a na deser super grupa Damasiewicz, Obara, Jonkisz, Mucha i Tokaj. Ach, co to było za granie! Nie wiem, czy docenili je lokatorzy położonych wokół posesji na Wiśniowej 46 w Warszawie domów, gdzie znajduje się Cafe Poranna, która użyczyła gościny temu wydarzeniu. Cóż, ja w każdym razie z żalem stamtąd uciekałem, ale zatrzymał mnie, łapiąc "za połę surduta", nie kto inny jak sam Marek Napiórkowski. "A gdzie to spieszy słynny rzeźnik polskiego mainstreamu"? - zagadnął mnie niewinnie.

"Jak?" - zapytałem i rozmowa potoczyła się dalej, ale że była prywatna pozwólcie, że jej treść zachowam dla siebie. Niemniej moje zdziwienie było szczere. Jakże to! Toż to naprawdę mnie tak widzą i już mi taką gębę przyprawili? Koledzy, przyjaciele i ukochani wrogowie na litość boską nie jestem tym, za kogo mnie macie. Nie rzeźnikiem mainstreamu jestem w ogóle, lecz katem dla mainstreamu złego. Bo przecież i Wy, i ja wiemy, jak zwodnicza jest łatwość nagrania znośnej płyty mainstreamowej. Tu już wszystko niemal zostało wymyślone i żeby powiedzieć coś świeżego, trzeba dokonać czegoś naprawdę wyjątkowego!

A tymczasem sypią się jedna za drugą płyty, zwłaszcza młodych jazzmanów, którym się wydaje, że na jazzowy Olimp można się dostać naśladując X,Y czy Z. I dziwią się niepomiernie, że krytyk kręci nosem, a przecież oni zagrali nie gorzej niż Bobo Stenson, Jan Garbarek czy nawet sam Coltrane. Zresztą i niektórzy starzy małpują niemiłosiernie. Nawet ja małpuję! Poważnie. Może się Wam wydawać, że mój styl felietonowy, tak lekki jest też niepowtarzalny. Lecz w istocie ukształtowała go lektura pism Pietro Aretino, z którymi się zapoznałem, gdy miałem okazję studiować język włoski okresu Cinquecenta. 

Jednak na swoją obronę mogę rzec, że małpuję rzecz jednak nie tak znowu powszechnie znaną, że dokładam do niej co nieco z mojego wewnętrznego chaosu, a przede wszystkim robię to z enztuzjazem! A już Ralph Waldo Emerson słusznie powiedział, że nic wielkiego nigdy nie zostało uczynione bez entuzjazmu właśnie. Tymczasem nazbyt często ten nasz mainstream to dzieła ludzi zmęczonych, steranych jazzową mordęgą, którzy pragną zamknąć oczy przed nadchodzącymi zmianami. Na szczęście są wyjątki, a do takich zaliczam najnowszy album Michała Wierby zatytułowany "Orange Sky". Jego poprzednie płyty, powstałe we współpracy z Piotrem Schmidtem, owszem były świetnie zagrane, ale jakieś takie szkolne. Myślałem, że Wierba to już będzie taki jeden z tych kolejnych młodych, przymulających pseudo Evansów.

Aż tu kompletnie zaskoczył i to jaką muzyką! Wszystko w niej tańczy, śpiewa, i to dosłownie, bo na płycie oprócz Michała i jego kolegów Kuby Dworaka, Łukasza Kurzydło i legendarnego już Arka Skolika, udanie zadebiutowała (?) wokalistka Patrycja Zarychta. Ten jazz jest lekki jak piórko, czerpie ze wszystkich możliwych źródeł, z których szczególnie bliskim mojemu sercu są Jamalowskie igry z rytmami karaibskimi. Ale tak to wszystko jakoś Wierba pomieszał, wymieszał, zmieszał i wstrząsnął, że jest to jego własne, że porywa i co najważniejsze, nie jest to kolejna ambitna fryta, od której czacha dymi i chociaż człowiek wie, że być może te cierpienia uszlachetniają, to ma ochotę od nich uciec jak najdalej (no, z pewnymi wyjątkami oczywiście).

Czyli widzisz Marku, z tym rzeźnikiem jest zupełnie nie tak! Potrzebuję tylko odpowiednich nutek, aby się zachwycić, a i Jazz Forum potrafi nieraz mile zaskoczyć, bo to ono płytę wsparło i wydało w swojej zacnej serii przeznaczonej dla prenumeratorów tego czasopisma. Czyli jednak sursum corda nawet w Pcimiu Dolnym, a może Górnym?!


czwartek, 11 września 2014

Garbowski-Cruz Quartet – Rashomon Effect (2014)

Garbowski-Cruz Quartet

Ivann Cruz - guitar
Kari Heinila - tenor saxophone, flute, alto flute
Maciej Garbowski - double bass
Peter Orins - drums

Rashomon Effect

IMP 002


By Adam Baruch

This is the debut album by the international Jazz quartet co-led by Polish bassist/composer Maciej Garbowski and French guitarist/composer Ivann Cruz and also including Finnish reedman Kari Heinila and French drummer Peter Orins. The album presents ten original compositions, four each composed by Garbowski and Cruz and the remaining two co-composed by them.

Musically the album is an attempt to create a modern sound which bridges between Jazz and Rock without referring to the weathered Jazz-Rock Fusion armory, and manages to do so with elegance, flair and a dash of humor. Although the titles of the compositions seem to suggest a musical suite of sorts, the compositions themselves are quite diverse and touch upon a plethora of different sub-genres, with hints of Classical, Baroque, Jazz of course and a distinctive Rocky edge, emphasized by the sound of the guitar and the dynamics of the drums. The saxophone and especially the wonderful flute playing are the improvisational facets of the music and the virtuoso bass performances in the background keep the entire, often quite complex structures, in perfect harmony of the spheres.

All four musicians are obviously masters of the trade and each one contributes immensely to achieve the overall effect. There is a superb relationship within this quartet based on mutual respect and common dedication, which produces a result greater than the sum of its parts. These performances, which are by far not straightforward or trivial, sound effortless and natural simply because they are executed by a team rather than just four musicians playing together. There is plenty of open space within the music for all four individuals to show off their particular talents, but their group performances are the absolute highlight of this album.

When great music is combined with superb performances the result becomes inspirational, as it is in this particular case. This is fresh, intelligent, stirring and refreshing music that kicks butt and bites, like only very few other albums do at this point of time. Of course Jazz purist will find it too spicy at times and Fusion purist will find it to complex while drinking Budd, but who cares about purists anyway? This music deserves to be heard and enjoyed and appreciated, so grab it if you find it, as life is too short for boring music!

wtorek, 9 września 2014

ELMA – Hic Et Nunc (2014)

ELMA

ELMA - vocals
Verneri Pohjola - trumpet
Dominik Wania - piano
Maciej Garbowski - double bass

Hic Et Nunc

IMP 101



By Adam Baruch

This is the debut album by female Polish Jazz vocalist, who hides behind the pseudonym ELMA, recorded with Finnish trumpeter Verneri Pohjola (son of the Finnish Jazz legend Pekka Pohjola) and two great polish musicians: pianist Dominik Wania and bassist Maciej Garbowski. The album presents eleven original compositions, seven of which are by ELMA, three by Garbowski and the remaining one by Pohjola. The album was recorded at the legendary Studio Tokarnia, with Jan Smoczynski presiding, and with spectacular, as usual, sonic results.

To put things straight, vocals in this case mean vocalese, i.e. wordless vocal phrases, which basically represent the human voice as just another instrument, placing it on the same level as the rest of the musicians involved. Stylistically the music is much more organized and melodic than one might expect by reading the liner notes, which basically suggest a lot of spontaneous improvisation, which is definitely present here but does not dominate the proceedings. On the contrary the majority of the music consists of clearly defined musical themes, which must have been rehearsed before the actual recording. Of course there is nothing wrong with such approach of course. Musical birds tell me that large part of the recorded music stays unreleased, so perhaps this album includes the more melodic content and the forthcoming one will present the spontaneously improvised pieces?

ELMA seems to be more involved in vocalese than any other female Polish Jazz vocalist at the moment, most of which use vocalese sparingly and prefer singing lyrics. Personally I always preferred the instrumental approach to human voice and therefore this album is a breath of fresh air in that department. ELMA uses a wide variety of vocal paraphernalia, moving between scat, modulation, syllables or simply singing notes. The actual tone of her voice is perhaps an acquired taste, but the overall result is very unique and enjoyable.

The instrumentalists are all quite spectacular, which in their case is not surprising. Wania arises as one of the absolute best Polish Jazz pianists and everything he touches simply turns into the proverbial gold. Garbowski, who is one of my personal favorites since quite a while, also delivers some incredible bass lines, which keep this music afloat, especially in a drumless environment. Pohjola plays some tasty trumpet solos, but his input is a bit too predictable for me personally, although many listeners addicted to the Nordic Jazz sound will surely love it.

This is definitely one of the most interesting debuts (so far) in 2014 and deserves a lot of love and attention, simply to show daring musicians that conventions mean very little as far as good Art is concerned. Of course similar attitude towards vocals was already displayed several decades ago, including those of Urszula Dudziak in Poland, but hearing someone trying to revive such experimentation is truly refreshing. I'd love to hear more from ELMA and this quartet, hopefully in a not too distant future. Well done indeed!

niedziela, 7 września 2014

Szymon Łukowski Quintet - Szymon Łukowski Quintet (2014)

Szymon Łukowski Quintet

Szymon Łukowski - tenor saxophone, bass clarinet
Marcin Gawdzis - trumpet, flugelhorn
Dominik Bukowski - vibraphone
Maciej Sadowski - double bass
Sławomir Koryzno - drums

Szymon Łukowski Quintet 


SOLITON 338

By Mateusz Magierowski

Młodość w potocznej świadomości zwykło się kojarzyć raczej ze zmianą, ciągłym poszukiwaniem, łamaniem schematów niż z wiernością tradycji i podążaniem wytyczonymi przez innych ścieżkami. Z drugiej jednak strony często w owym łamaniu schematów młodość jest zbyt zapalczywa, brak jej cierpliwości, wiedzy i doświadczenia często niezbędnych do podjęcia właściwych decyzji.

Tyle o stereotypach, teraz o (muzycznej) rzeczywistości, która im w sposób dość jaskrawy przeczy, wykreowanej przez kwintet 28-letniego bydgoskiego saksofonisty Szymona Łukowskiego. Liderowi podczas nagrania będącej bohaterką tego tekstu płyty sygnowanej jedynie nazwą bandu - "Szymon Łukowski Quintet " - towarzyszyli trębacz Marcin Gawdzis, kontrabasista Maciej Sadowski oraz perkusista Sławomir Koryzno.

Pomimo że w kwintecie prócz młodych, utalentowanych jazzmanów pozostających "na dorobku" (lider oraz sekcja rytmiczna) mamy również muzyków nader doświadczonych, mających na swoim koncie docenione przez krytykę płyty (vide Dominik Bukowski i jego "Simple Words"), ton muzyce kwintetu nadają właśnie "młodzi", i rzecz tu nawet nie w liczebnej ich dominacji nad duetem Gawdzis-Bukowski, ale w fakcie, że to właśnie lider z kontrabasistą są autorami wszystkich zawartych na krążku kompozycji. 

Już po kilku minutach pierwszego utworu lidera - "Kwaśnego Bluesa" - można mieć uzasadnione przypuszczenie, że muzyka nagrana na płycie młodego bydgoszczanina jest w zasadzie kontrapunktem wobec yassowych i post-yassowych poszukiwań, z których scena skupiona wokół klubu "Mózg", a za jej sprawą jazzowa Bydgoszcz zasłynęły w Polsce, a nawet poza jej granicami. Twórczość Szymona Łukowskiego i jego kwintetu to muzyka silnie zakorzeniona w postbopowej tradycji, pełna wpadających w ucho melodii, całość zaś ujarzmiona jest zazwyczaj chorusową regularnością.

Warsztatowo wszystko jest w jak najlepszym porządku, ma się poczucie, że lekcje z jazzowej historii muzycy mają odrobione, miło się tego słucha - zwłaszcza, gdy jak ja sam, ma się sentyment do twórczości Shortera, Hancocka czy Hubbarda z lat 60. - a jednak całość pozostawia pewien niedosyt. Brak mi w tej muzyce choćby dozy nieprzewidywalności, zwrotów akcji, odrobiny przypisywanego młodości szaleństwa. Podstawy do tego, by dalej się kompozytorsko rozwijać, są, warto zatem dalej to czynić, czerpiąc wciąż z tradycji, jednocześnie pozostając również otwartym na całe spektrum bardziej współczesnych inspiracji.

piątek, 5 września 2014

Polish-Jazz blog provides media patronage for new album by Jachna/Buhl duo !!!

Jachna/Buhl 

Wojciech Jachna - trumpet, fluegelhorn, loops, electronics
Jacek Buhl - drums, percussion

Atropina (2014, Requiem Records)





Jachna/Buhl to duet związany z bydgoskim środowiskiem alternatywy. Na swoim koncie mają już trzy płyty: Pan Jabu, Niedokończone Książki oraz Tapes. Na czwarty album duetu składają się akustyczne dialogi, improwizacje i loopy, nagrane na 4-śladowego Tascama na Strychu Biblioteki Miejskiej w Bydgoszczy. Ich muzyka jest trudna do sklasyfikowania i zdefiniowania, dlatego potrafią zaskoczyć nawet największych koneserów muzyki.

Wojciech Jachna - ur. w 1976 roku w Bydgoszczy. Absolwent Uniwersytetu Kazimierza Wielkiego na wydziale Historii. Swoją przygodę muzyczną zaczyna jako gitarzysta w grupach punkowych i alternatywnych - PoGoleniu, La Verte, Hyde. W obliczu artystycznej klęski rockowych odmian muzyki rozpoczyna przygodę z jazzem. Pobiera nauki gry na instrumencie, u trębaczy o różnych podejściach muzycznych - m.in. Janusz Zdunek, Piotr Wojtasik, Marcin Gawdzis czy Miłosz Gawryłkiewicz. Od 2013 roku Absolwent wydziału Jazzu i Muzyki Rozrywkowej na Akademii Muzycznej im. Feliksa Nowowiejskiego w Bydgoszczy. Równocześnie zaczyna grać muzykę: w latach 2002-2006 nagrywa i koncertuje z bydgoskim zespołem reggae Dubska, z którym nagrywa 4 płyty: "Nie Zmul Dna", "Live in Mózg", "Dubska" i "Avocado". W latach 2004-2006 gra i koncertuje z trójmiejską grupą Mordy, z którą nagrywa album "Anthrology". Od 2004 roku członek bydgoskiego Sing Sing Penelope, z którym gra i nagrywa płyty: "Sing Sing Penelope", "Music for Umbrellas", "We remember krzesełko", oraz nagrany w łódzkim klubie Jazzga, album z nestorem bydgoskiego free jazzu Andrzejem Przybielskim "Stirli People in Jazzga". 2012 rok przynosi piąty album zespołu "This is the Music – vol.1”. Od 2005 roku członek Contemporary Noise Quintet/Sextet, z którym to zespołem wydaje trzy płyty: "Pig Inside the Gentleman" , "Unaffected Thought Flow", oraz” Ghostwriter's Joke”. W 2009 roku zakłada wspólnie z Jackiem Buhlem duet Jachna/Buhl z którym wydaje trzy płyty - „Pan Jabu”, "Niedokończone Książki”, oraz "Tapes". Od 2011 rok członek improwizującego kolektywu Innercity Ensemble, z którym wydaje świetnie przyjętą płytę „Katahdin” oraz „II”.

Jacek Buhl - Niegdyś Muzyk związany z Variete (LP. "Bydgoszcz", singiel "Te Dni" oraz "I znowu ktoś przestawił kamienie"), Trytonami (LP. "Tańce bydgoskie", "Zarys Matematyki Niewinnej") oraz formacja 4 Syfon (LP. "Jestem w Kinie", "To Prawda", "Baterie", " New Tango"). Grając w Variete równocześnie współpracował z formacją Henryk Brodaty. Tam spotkał przyszłych założycieli klubu i zespołu Trytony i klubu MÓZG: Sławka Janickiego, Tomasza Gwincińskiego, Jacka Majewskiego, Macieja Wasilewskiego, Piotra Kaliskiego, Tomka Waszaka, Piotra Różyckiego, Rafała Budzbona. Kreatywność i otwartość tych osób miała wielki wpływ na sposób gry i dalszą działalność Jacka, jako człowieka i perkusisty. Obecnie Jacek Buhl jest członkiem freebeatowego The Cyclist (płyty ''Gimnastic" i "Etiudy miejskie"), duetu Glabulator z Tomkiem Glazikiem na saksofonach, klarnecie basowym, elektronika (płyty "Jeden dzień bez godzin" oraz "Rozmowy w czarnej sali"), duetu Jachna / Buhl z Wojtkiem Jachną – trąbka, elektronika (płyty "Pan Jabu" , "Niedokończone książki", "Tapes") oraz electro jassowego Spejsu ( "Człowiek z jednym pejsem" i "Rozwinął mi się turban" – nagrany z polsko – norweskim składem ). Najnowsze projekty, w których Jacek bierze udział to Alameda 4 (zespół założony przez kreatywnych muzyków bydgoskich Kubę Ziołka – gitara, elektronika, Mikołaja Zielińskiego – gitara basowa, Łukasza Jędrzejczaka – elektronika ) oraz Trzy Tony z Tomkiem Pawlickim – flet, elektronika i Mateuszem Szwankowskim – klarnety.

Lista utworów:

1. Beduin
2. Nocny pociąg
3. Samotna boja
4. Na podniebnych huśtawkach
5. Czarne stopy
6. UKF
7. Zulu
8. Lawina
9. Good Bye B-Boy

środa, 3 września 2014

Piotr Wojtasik Quartet - Amazing Twelve (2014)

Piotr Wojtasik Quartet

Piotr Wojtasik - trumpet
Viktor Toth - alto saxophone
Michał Barański - bass
John Betsch - drums

Amazing Twelve 





By Mateusz Magierowski

"Poszukujący mainstream" to termin, którym można opisać muzykę nie tak znów wielu polskich jazzmanów - tych, którzy korzenie swojej muzyki osadzają w jazzowej tradycji, sięgając jednocześnie do wielu współczesnych inspiracji i pozostając otwartymi na improwizacyjne poszukiwania. Budujące jest to, że rdzeń tej grupy stanowią artyści młodzi, rozpoczynający właściwie swoją muzyczną drogę - chociażby członkowie takich formacji jak NSI czy High Definition Quartet.

Być może jednak bardziej krzepiące jest to, że płyty z muzyką dającą się tym mianem opisać nagrywają jazzmani dużo bardziej doświadczeni, mający na swoim koncie osiągnięcia mogące ich predestynować do spoczęcia na laurach. Piotr Wojtasik ponad dwadzieścia lat po premierze pierwszej, sygnowanej swoim nazwiskiem płyty (zatytułowanej po prostu... "Piotr Wojtasik") krążkiem "Amazing Twelve" daje dowód nie tylko temu, że od tego, by osiąść na laurach jest bardzo daleki, ale wręcz wysyła słuchaczom i krytykom klarowny sygnał, że... najlepsze być może nawet jest jeszcze przed nim.

Na swój nowy krążek Wojtasik fanom jazzu w Polsce kazał czekać bite cztery lata, ale kiedy już objawił efekty swojej pracy, okazało się, że podczas tego okresu pracował nie nad jedną, ale dwoma płytami - nagraną z udziałem legendarnego drummera Billy'ego Harta i żeńską sekcją wokalną "Old Land" i bohaterką tego tekstu, rasowo jazzową "Amazing Twelve", na której towarzyszą Wojtasikowi zasiadający za zestawem perkusyjnym były współpracownik Archie Sheppa - John Betsch, reprezentant czołówki polskich kontrabasistów Michał Barański i jedna z najważniejszych obecnie postaci węgierskiej sceny jazzowej, mający na swoim koncie m.in. współpracę z Hamidem Drake'iem alcista Viktor Toth.

O sukcesie tej płyty - bo za taki, pomimo że nie została ona jeszcze w żaden sposób nagrodzona, uważam nagranie na niej po prostu bardzo dobrej muzyki - decydują moim zdaniem dwa czynniki. Pierwszy z nich to sam zespół - perfekcyjnie zgrany, pomimo że złożony z muzyków wywodzących się z różnych jazzowych tradycji band, w którego składzie mamy zarówno "stare wygi" grające z legendami jak i muzyków wciąż relatywnie młodych, ale posiadających już imponujący dorobek. Każdy członek tego kwartetu jest nie tylko świetnym warsztatowo instrumentalistą, ale i improwizatorem z "otwartą głową" (tu na pochwałę zasługuje zwłaszcza szczególnie żywiołowy Toth). Czynnik drugi to sam lider, a właściwie jego podejście do tworzenia muzyki. Wojtasik to kompozytor, który sięgając do wielu różnych muzycznych - nawet niekoniecznie jazzowych - źródeł potrafi z nich stworzyć zróżnicowany, ale spójny artystycznie program. Możemy w nim znaleźć zarówno tak wyrażane explicite ("Listener"), jak i zaszyte subtelnie w melodyjnych tematach ("Celebration") etniczne motywy oraz nawiązujące nierzadko swoją ekspresyjnością do tradycji free improwizacje Toha i Wojtasika z mocną, intensywną pracą sekcji w tle ("Marcius"), wyznaczającej puls zmiennej i pełnej harmonicznych zwrotów akcji dramaturgii krążka.

Na zakończenie tego tekstu mała reminiscencja. 18 lipca 2013 r., Soho Factory, gorąca letnia noc, jest gdzieś około północy, na scenę po - nie waham się tego powiedzieć- magicznym zgoła koncercie kwartetu Wayne'a Shortera i świetnym występie polsko-skandynawskiego combo Macieja Obary - wychodzi kwartet Piotra Wojtasika. Na widowni pozostało już relatywnie niewielu wytrwałych, a pozostać było warto, pomimo że wcześniej - podczas występu Shortera - na scenie wydarzyło się coś, czego nie da się porównać z niczym innym. Następnym razem - nawet jeśli Wojtasika znów poprzedzi Shorter i będziecie pewni że muzycznie stało się już wszystko - poświęćcie chwilę i posłuchajcie. Nie pożałujecie.

Recenzja została po raz pierwszy opublikowana w lipcowym numerze magazynu JazzPress.


Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...